Historia siedleckiej uczelni

Historia siedleckiej uczelni rozpoczęła się w 1969 roku i stanowiła świadome oraz przemyślane działanie, osadzone w wieloletniej tradycji kształcenia nauczycieli w regionie. Jej korzenie sięgają 1916 roku, kiedy to – z inicjatywy Koła Polskiej Macierzy Szkolnej – w Siedlcach uruchomiono Roczny Kurs Nauczycielski. Inicjatywa ta, podjęta w przededniu odzyskania przez Polskę niepodległości, stanowiła wyraz głębokiego zaangażowania lokalnej społeczności w rozwój oświaty.

Na przestrzeni kolejnych dziesięcioleci Siedlce ugruntowały swoją pozycję jako znaczący ośrodek kształcenia kadr pedagogicznych. W mieście funkcjonowały m.in. Seminarium Nauczycielskie, Zakład Szkolenia Nauczycieli, Licea Pedagogiczne oraz Studium Nauczycielskie. U schyłku lat sześćdziesiątych Siedlce stały się wiodącym centrum szkolnictwa ponadpodstawowego w zachodniej części Podlasia. W czterech liceach ogólnokształcących oraz trzydziestu pięciu szkołach zawodowych różnych typów kształciło się wówczas ponad 7 000 uczniów.

Pomimo rozwiniętej sieci szkół średnich, region borykał się z niedoborem nauczycieli posiadających wyższe wykształcenie – szczególnie dotkliwym na obszarach wiejskich. Na edukacyjnej mapie Polski istniała znaczna luka pomiędzy ośrodkami akademickimi zlokalizowanymi w Warszawie, Olsztynie, Białymstoku i Lublinie. W jej centrum znajdowały się Siedlce – naturalny kandydat do wypełnienia tej przestrzeni.

W tym samym czasie Ministerstwo Oświaty i Szkolnictwa Wyższego opracowywało koncepcję utworzenia trzyletnich Wyższych Szkół Nauczycielskich, których zadaniem miało być przygotowanie kadry pedagogicznej dla nowo projektowanej, ośmioklasowej szkoły podstawowej. Dla mniejszych miast i regionów była to wyjątkowa szansa rozwoju szkolnictwa wyższego. Siedlce tę możliwość dostrzegły i z pełnym zaangażowaniem ją wykorzystały.